خوشا قدیما

چه خوش گفت دِزسبیلی ِ پیرمرد               سخن اَ گذشته به صد آه و درد

عجب مِنِِه دزسبیل صفا بید زیاد               هوا و غذا خوب،دلامون چه شاد

خروسونِِ گفتِن سحر گَه اذون                  همه بیارِ بیسم اَ زیرو اَ بوُن

سحر فرنیوُ بَحتییِه نوُنِ گرم                      تَنا سالمُ خوش،مِجازامون نرم

نهارمون خیار و کُتی نون پیاز                    بجز وَر خداوند نداشتِم نیاز

کَمی اُو پیُوزی کَمی شیر گُو                   هَه شُوم بید سحر کُلِ رفتم دِرو

هَمه زندگیموُن قناعت گری                     نبید مِنه مردم شرارت گری

خُوَشا تَلمِ خرما،خُوشا نون خیار               فقیرُ غنی هیچ نَبیدن دیار

مُعادش بِخَوردِم پنیر زَردَلی                      غذا کِی بِخَوردِم سَرِ صندلی

اَ سوسیس و کالباس کِی بید خبر            اَ پیتزا و چیپس و پفک نوم مَبَر

دِگَه کی بخَوُر شوم شوُ اُو عَدَس             دِگَه کی بوَنَ احترامِهِ به کَس

دِگَه نِه دِلا مِهرَبُون لِف قدیم                    حتی احترامِ گَپُون لِف قدیم

بیایِه عزیزون هَمه یَه نفس                      بِه غیرَ خدا ری نَه آرِم به کس

تَرَحم کُنِم کُلُمون وَر هَم دِگَر                    نَه اَ ری ریایی اَ مِنِه جگر

اگر رَحم نَمایِم خُمون وَر خُمون                خدا غرقِ رحمت کُنَه کُلِمون

خدایا تو ایرانَ آباد کُن                               دِلِ رهبَر و مِلَتَ شاد کن

                                                                   
شاعر: آقای آ رحیم نادریان